Twee hoeraatjes en een minder fijn staartje....

Lieve allemaal,

Hoera: missie geslaagd! Vorige week donderdagochtend is Onno 'goedgekeurd' door de keuringsarts. De keuring was al om 8.15 uur, dat is 3.15 uur Bonairiaanse tijd dus het opstaan was wel even taai voor Onno. Daarbij voelden we ons allebei wat grieperig. Gelukkig was Onno's vader zo lief om ons de volgende dag naar Düsseldorf te rijden, terwijl zijn moeder in Weesp op Elias paste. Mijn ouders waren al onderweg naar Bonaire...!

De rit naar Düsseldorf verliep voorspoedig en we konden het adres van het Visa Application Center gemakkelijk vinden. Het was ergens drie hoog achter en in de lift zei ik nog wishful: "Dit ziet er niet echt uit alsof er hordes mensen op afkomen?" Boven aangekomen bleek helaas toch van wel... Toen de liftdeur openging liepen we meteen tegen de rij wachtende mensen aan, die de hele gang door liep naar een wachtruimte. Hier waren twee hokjes, Booth 1 and Booth 2, elk met een gordijntje ervoor. Het was niemand helemaal duidelijk wat precies de bedoeling was en het kwam allemaal wat amateuristisch over: er hingen ook geen instructies en er was nergens personeel te zien. Gewoon maar achteraan aansluiten dus. 
Omdat wij niet precies hadden kunnen inschatten wanneer we in Düsseldorf zouden zijn waren we op de bonnefooi gekomen, maar de meeste mensen in de rij hadden een afspraak voor een precies tijdstip. Niemand wist alleen hoe je deze kon 'verzilveren'. Gaandeweg werd het ons wel duidelijk dat we in de rij stonden voor Booth 1, waar we na het inleveren van ons paspoort en ingevuld formulier (er bleek in een hoek een stapeltje te liggen) een bonnetje kregen. Het wachten was daarna tot de dame in Booth 2 van achter haar gordijntje je naam riep. Na een kleine twee uur wachten waren we Booth 1 genaderd en even later waren we ook in het bezit van de onze felbegeerde bonnetjes. Nu konden we eindelijk even gaan zitten en doodden de tijd met mensen kijken. Het was een behoorlijk bont gezelschap: o.a. een aantal hippe Duitse meiden, een moeder (in een merkwaardige outfit) met een tienerzoon, een ouder Russisch stel en een Iraanse familie met multomappen onder de arm die steeds opnieuw achter gordijntje 2 werden geroepen. 
Het aantal mensen dat voor ons had gestaan werd gelukkig gestaag kleiner. Zouden wij nu snel aan de beurt zijn? De mensen werden niet precies op volgorde van de rij opgeroepen en één meisje stond er al heel erg lang. We werden een beetje bang dat zij en wij de enigen waren zonder afspraak en alle anderen moesten laten voorgaan... Op een gegeven moment werd het wachten haar toch te dol en kroop ze even achter gordijntje 2 om verhaal te halen. Ze bleek haar naam te hebben gemist. Wel of geen afspraak leek er dus gelukkig toch niets toe te doen, want wij werden vlak na haar ook binnengeroepen: "Naam? Geboortedatum? Ok. Rechterhand. Linkerhand. Beide duimen. In de camera kijken. Danke, next!". Joe, dat was 'm dan! 

's Avonds nog fijn uit eten geweest met familie Mets - Elias stond nog steeds op Bonairiaanse tijd dus voor hem was het een lunch ;-) - en de volgende ochtend weer naar Schiphol. Ook de terugvlucht verliep weer helemaal prima. Wel kwam ik er halverwege tot mijn schrik achter dat mijn handtasje nog bij de gate moest staan.... Oeps. Gelukkig is hij gevonden en komt hij als het goed is volgende week deze kant op met Lizette en Jasper, die hier op vakantie komen. Tot die tijd ben ik noodgedwongen even aan het telefoon-detoxen. Bevalt me stiekem eigenlijk wel!

De tweede hoera: zondag hebben we de eerste verjaardag gevierd van Elias! Wat een mijlpaal, wat is dit jaar omgevlogen, wat ontwikkelt hij zich snel. Hij heeft verdorie al zes tanden en een kies, klimt op de salontafel, wil alles ontdekken, aanraken en opeten, lust olijven en geitenkaas, is vaak ondeugend en soms ronduit stout maar kan ook zo heerlijk schateren. Alle cliché's zijn waar en we hebben het maar fijn met zijn drietjes.
Ondanks de jetlag was het een heel geslaagde dag met cupcakes met een kaarsje, ballonnen, slingers, cadeaus, tekeningen, verjaardagskaartjes en lieve berichtjes (waarvan ik er dus een heel stel gemist heb ;-)). 

De week kreeg nog wel een wat vervelend staartje, want na de grieperige dag in Nederland kreeg ik zere plekjes in mijn mond. Het werd steeds erger en dan ga je toch googlen. Ik las over de symptomen van mond-, hand- en voetziekte en toen viel het kwartje. Mond- en klauwzeer, hoor ik je denken? Dat gelukkig niet (komt niet voor bij mensen), maar wel een niet zo ernstige maar wel erg besmettelijke kinderziekte die sinds enkele weken heerst bij Elias op de crèche. Elias leek in eerste instantie zelf nergens last van te hebben, maar heeft inmiddels ook wat lichte verschijnselen. 
Op zich allemaal geen drama, maar het kan zelfs na genezing nog een tijd besmettelijk blijven... En dat is een gevaar voor mijn werk bij het hospice, want ik wil de mensen daar natuurlijk niet aansteken. Ik win nog even advies in. In het beste geval hoef ik alleen een korte pauze in te lassen, maar misschien kan ik het helemaal niet meer riskeren om daar te komen. Dat zou ik echt heel erg vinden. :-(

Om met iets fijns af te sluiten: mijn ouders zijn hier nu en dat is heerlijk! Morgen gaan we een dagje naar het National Park met een 4x4, waar Onno en ik ook onze tweede duik gaan maken. Veel zin in!