Mooie momenten en we gaan nog niet naar huis :-)

Het dagelijkse tempo ligt hier op Bonaire langzamer dan in Nederland, maar ook hier vliegt toch de tijd. We zijn alweer halverwege de vier maanden en we willen haast niet meer weg! Het wordt bijna té comfortabel hier: elke dag blote benen, alles tranquilo, veel tijd samen, zwembad bij huis, aan zee wandelen/ontbijten/lunchen/borrelen... We proberen er bewust van te genieten en hopen maar dat we straks  kunnen wennen aan de city vibe van Vancouver - met ongetwijfeld ook zijn eigen charmes! En we gáán, zeker weten nu, want de werkvisa zijn definitief rond. Nu op zoek naar een huis!

Grootste hoogtepunten van de afgelopen weken hier waren zeker de bezoekjes uit Nederland: van mijn ouders en daarna van Jasper en Lizette en hun kinderen! Want dat is voor mij eigenlijk de enige keerzijde van het hier zijn: het missen van familie en vrienden. Het er fysiek kunnen zijn bij verdriet en blijdschap, maar juist ook de 'kopjes thee'. Heerlijk was het dus om vertrouwde mensen om ons heen te hebben, te laten zien hoe ons leven nu is, samen leuke dingen te doen en echte knuffels geven. Er komen nog meer lieve mensen naar ons toe hier op Bonaire en ook in Vancouver, dus daar kijken we ook super naar uit. En daarnaast blijven we natuurlijk heel graag appen en Skypen! Zijn we er toch een béétje bij.

Ook erg fijn op een heel ander level: sinds een week liggen er weer verse  groenten en fruit in de winkels! We zijn hier wel gewend aan enige schaarste, maar de schappen waren nu langdurig echt leeg. Het bleek dat de douane op Curaçao staakte, en alle containers voor Bonaire komen nog steeds via Curaçao binnen. Deze afhankelijkheid werd nu dus wel erg voelbaar voor iedereen hier... Door alle problemen in Venezuela (dichtstbijzijnde vasteland) is dat nu ook geen alternatief. 
Voor ons betekende het: even creatief zijn met diepvriesgroenten, die er gelukkig altijd wel zijn, maar je realiseert je wel even dat in Nederland alles er altijd is en dat dat niet overal vanzelfsprekend is.

Afgelopen week was het ook hier Karnaval en Elias heeft 'opgetreden' als lieveheersbeestje in de kinderoptocht. (History repeating, want zo ging ik zelf als heel klein kind ook eens verkleed!) Zelfs het haarbandje met voelsprieten droeg hij met verve. Er was veel werk gemaakt van alle outfits, erg gaaf! 
We waren, echte Hollanders als we zijn, stipt op tijd voor vertrek en dus als eerste aanwezig ;-). Een klein half uur na de oorspronkelijke starttijd, het was inmiddels tegen 18 uur, kwam de boel eindelijk inbeweging. De uitgedeelde oordopjes bleken geen overbodige luxe, want ondanks alle kinderoortjes stond de muziek echt loeihard. Elias hield zich aardig, maar het duurde zo lang dat we halverwege toch via een zijstraatje uit de stoet zijn geglipt om hem nog op een acceptabele tijd in bed te krijgen. Maar het was absoluut leuk om mee te maken. Ook de echte Parade op zondag was de moeite waard: geen Rio-achtige taferelen, maar kleinschalig, wel heel kleurrijk en natuurlijk met een vrolijk en relaxed Caribisch sausje. We waren ook weer blij met onze buurtjes: door ombeurten op elkaars babyfoon te passen konden we ook 's avonds bij de lichtjesparade gaan kijken. Erg mooi!

Gelukkig kon ik snel na onze korte episode van mond- hand- en voetziekte toch alweer aan de slag bij het hospice. Ik vind het heel fijn werk om te doen en ook een toch wel prettige, relativerende tegenhanger van het luchtige leven dat we hier hebben. Er is nu bijvoorbeeld een bewoner die er erg mee worstelt dat ze niet lang meer heeft en zich ook moeilijk opstelt: ze is enorm veeleisend en heeft veel pijn maar weigert desondanks vaak pijnstilling. Het is makkelijk om daarover te oordelen, ze maakt het zichzelf ook moeilijk misschien, maar hoe zou ik zelf omgaan met terminale ziekte? Zou ik het kunnen accepteren? Ik begrijp het ook zo goed dat ze het afreageert. In de auto terug naar huis sta ik vaak even stil bij onze 'zegeningen'.

Geniet van de mooie momenten mensen. Ayo!