Danki Bon & The Van Plan

Lieve allemaal!

Het is inmiddels even geleden, maar hier weer een update van ons!

Eind maart zijn Sarieke, Joost, Koop en Nadia hier een week geweest. Een huis vol, maar supergezellig.  En leuk om samen wat van het eiland te zien en te snorkelen, bootje varen, windsurfen en kayakken in de mangrove. Onno en ik kregen een heel gaaf cadeau (ook de anderen die daaraan hebben bijgedragen bedankt!!!): een nachtduik om de 'ostracods bioluminescense' te zien: een zeldzaam natuurverschijnsel. Miniscuul kleine mosselkreeftjes komen uit de diepte omhoog, de mannetjes schijnen iets uit te spugen dat lichtgevend is om de vrouwtjes te imponeren. Het duurt maar een aantal minuten en het begint klein met een paar blauwe vonkjes, maar al snel zie je het overal en zit je midden in een soort sterrenhemel meets New York meets fairydust. Het was toevallig Onno's 100ste duik, wel een héle bijzondere!

Vlak daarna ontvingen we ons laatste bezoek hier: Onno's ouders. Heerlijk om ze hier te hebben. Elias kreeg er geen genoeg van om oma's haren 'zachtjes te aaien' en met opa de duifjes na te doen. <3

Inmiddels heeft Onno zijn diensttelefoons ingeleverd en ik heb ook mijn laatste dienst gedraaid bij het hospice. We kunnen het nog niet helemaal bevatten, maar over een week zitten we alweer in het vliegtuig! De komende week gaan we aangeschafte spullen van de hand doen, onze koffers pakken en nog even heel bewust van het eiland genieten. 
Ik ben me echt helemaal thuis gaan voelen hier op Bonaire, vooral als ik in ons autootje door de straten rijd, alle kuilen precies omzeilend, borrelend op de vaste vrijmibo aan het strand met Elias in de draagzak, een visje halen bij onze vaste visboer, onze favoriete plekjes laten zien aan vrienden en familie die ons kwamen opzoeken...
Wat hebben hier een ontspannen tijd mogen hebben en mooie herinneringen kunnen maken, vooral de mooie duiken en kostbare family time. Elias heeft hier zijn eerste pogingen tot lopen gedaan, zijn eerste echte woordjes gezegd en leren 'dansen' met zijn handjes in de lucht. Een gek idee dat hij zich van hier niets meer zal herinneren. Gelukkig hebben we de foto's en verhalen!

Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn, maar we hebben ook heel veel zin in de volgende stap! We hebben de luxe dat we nog twee maanden vrij zijn totdat Onno's baan in het VGH begint. De hele maand mei hebben we nog geen huis, maar gaan we roadtrippen! Normaalgesproken reizen we graag op de bonnefooi maar nu met Elias erbij leek het ons verstandig om de route al helemaal uit te stippelen en accomodaties vast te leggen. Best een klus, maar wel een hele leuke: ik werd helemaal blij van de mooie landschappen en gave plekjes waar we gaan verblijven! We maken het volgende rondje door British Columbia: vanuit Vancouver steken we over naar Vancouver Island, daarna steken we terug over en rijden we naar de Canadian Rockies (National Parks Banff en Jasper) en via wijnstreek Okanagan Valley weer terug naar Vancouver. Zin in!

Naast het plannen van onze road trip zijn we ook druk geweest met het vinden van een huis in Vancouver. En dat was nog best een uitdaging. Het lastige was dat we relatief ver van tevoren al iets wilden regelen, terwijl de meeste huizen kort van tevoren worden geadverteerd. De markt is behoorlijk overspannen, net als in Amsterdam, en dan zoeken we ook nog iets gemeubileerds in een populaire wijk tussen het strand en het ziekenhuis. 
Op een gegeven moment dachten we dat we iets hadden: niet helemaal ideaal en vrij prijzig, maar de communicatie met de verhuurster was heel erg fijn, vriendschappelijk bijna. Zij heeft een kind van Elias' leeftijd en vond het leuk om ons op weg te helpen, bood zelfs aan om af te spreken en ons wegwijs te maken in Vancouver. Het voelde helemaal goed. We hadden het huurcontract al binnen, moesten alleen de 'security deposit' nog overmaken, toen ze ineens liet weten dat er ook nog een andere gegadigde was die het langer wilde huren en dat - aangezien wij niet direct de security deposit hadden overgemaakt - zij die ander nu ook in overweging nam. Een dag later: 'Ik ga toch met die ander in zee'. Wij waren flabbergasted: we hadden toch een deal en moesten het alleen nog formeel maken? Zij, ineens heel zakelijk: 'Sorry, zo werkt het in een hot market'. Balen, maar snel de knop om en weer verder zoeken. Gelukkig hebben we inmiddels een ander fijn plekje kunnen vinden (eigenlijk beter nog :-P), voor juni en juli: in die leuke wijk Kitsilano, bij het strand en met een dakterras met uitzicht! Kunnen we daar lekker settelen en op huizenjacht voor een lange-termijnhuis.

Ik laat snel iets horen zodra we op Canadese bodem zijn. Liefs!