De oversteek

Dat was hem dan, de allerlaatste week op 'ons' eiland! We hebben de laatste twee dingen kunnen afvinken die we nog graag wilden doen: een rondje Adventure Minigolf (van Ik Vertrek) én duiken aan de oostkust. Het unieke van Bonaire qua duiken is dat er koraalrif ligt langs bijna de hele westkust en de zee rustig is omdat de wind praktisch altijd uit het oosten komt. Je kunt dus op veel plekken zo het water inlopen. Aan de oostkant is de zee juist ruig, maar zijn er veel meer dieren te zien door de nabijgelegen mangrove (kraamkamer voor allerlei vissen en zeedieren), het rifplateau waar de schildpadden graag slapen en de  zeegrasvelden waar ze grazen. Je kunt hier niet zomaar op eigen houtje gaan duiken zoals aan de andere kant, dus we gingen met een groep mee op een boot. Mijn sluimerende verkoudheid was gelukkig nog nét op tijd verdwenen (daardoor kun je je oren/holtes niet klaren en dus niet duiken) want ik had dit echt niet willen missen: we hebben zeker veertig schildpadden gezien, een paar adelaarsroggen en - hier een zeldzaamheid - twee jonge rifhaaien die elkaar achterna zaten. (De groep bestond uit acht Amerikanen, allemaal erg ervaren en heel rustig onder water; ook een zeldzaamheid ;-).) Wat een geweldige afsluiter!

Zondagochtend ging het wekkertje om 4 uur voor ons vertrek naar het vliegveld. Een rottijd voor ons ritme, want in Vancouver was het zelfs pas 1 uur 's nachts... Om de lange reis op te breken bleven we bij onze overstap in Houston een nachtje slapen. Een goede keus, want zo was het prima te doen. Elias had zelfs energie voor een nieuwe truc: los gaan staan vanaf de grond. Hij wist van geen ophouden meer. En zelfs de nacht was acceptabel: Elias werd een paar keer wakker maar sliep uiteindelijk nog tot een uur of half 6. 
Overdag lekker relaxen, nog een beetje slapen en aan het eind van de middag weer naar het vliegveld met ons hele hebben en houden: twee backpacks, twee koffers, de kinderwagen en de maxicosi. En dan nog alle handbagage... Het inchecken van de bagage moesten we deze keer zelf doen bij een automaat. We kwamen er niet uit en de servicemevrouw ook niet: Elias zijn ticket stond er niet bij en ons soort visum kon ze niet vinden. In de rij dan maar. We waren erg vroeg naar het vliegveld gegaan en dat was maar goed ook, want het werd nog even spannend! Toen we eindelijk aan de beurt waren bleek Elias zijn vlucht naar Houston gemist te hebben(?); foutje bij de desk op Bonaire. Maar erger: naast ons werkvisum bleken we óók een bezoekersvisum (ETA) voor Canada te moeten hebben... Gelukkig was er werkend wifi, dus wij als een gek drie keer door de hele online procedure heen. Elias zijn geduld was inmiddels helemaal op, hij jammerde steeds al wat maar begon nu echt woest te janken. We waren zelf ook niet erg relaxed, want we hadden niet heel veel tijd meer en hoopten vurig dat we meteen na het indienen de verlossende mailtjes zouden ontvangen. Gelukkig gebeurde dat! We zijn wel erg goed weggekomen met deze last-minute-actie, want in de VS nemen ze er gewoon een paar werkdagen voor om je ESTA toe te kennen... Onno had nog geen rust tot hij ín het vliegtuig zat. Elias sliep de volle vijf uur van de vlucht gelukkig als een blok. Bij aankomst in Vancouver, het was inmiddels tegen elven 's avonds, volgde nog een laatste verrassing. Bij de douane werden we met onze visumbrieven naar een ander loketje verwezen. Een allervriendelijkste meneer heette ons welkom in Canada en verwees ons weer door. "En als ik een advies mag geven: ga jij [Onno] eerst de bagage van de band halen, dan kunnen jullie [Elias en ik] gaan zitten." Ik: "Maar kan ik anders niet alvast naar dat loket?" Dat bleek hij dus ook te bedoelen, alleen de rij bestond uit rijen stoelen. En dan weet je het wel: als je zittend moet wachten dan kan het heel lang gaan duren... Alle wachtende karren met bagage voorspelden ook niet veel goeds en de rij was inderdaad behoorlijk lang... De moed zakte me aardig in de schoenen. Gelukkig werden we door het personeel opgemerkt en konden we de baby-kaart spelen! We mochten voor en binnen een kwartier stonden we buiten met visa. De shuttle naar het hotel kwam op tijd en er was naast ons (en onze enorme bult baggage) maar één andere passagier, dus dat ging ook goed. Gelukkig dat wij er bij deze terminal al in waren gegaan, want bij de volgende stond een enorme groep flight crew en gestrande reizigers. Iedereen paste erin, maar de bus zat wel ramvol. Ik sneakte snel als eerste naar de hotelbalie terwijl Onno de bagage regelde. Snel als eerste ingecheckt en hop naar bed. Morgen weer een dag!

En die eerste echte dag in Canada was een stralende lentedag! Huurauto opgepikt en op naar Onno's collega, die ook in 'onze' wijk Kitsilano woont. Bij haar hadden we een campingbedje en doos luiers laten bezorgen voor onze trip. Leuk om al even een glimp op te vangen van de wijk: veel schattige huisjes, mooie bloesems én zicht op de besneeuwde bergtoppen! Onderweg zijn we even langs ons nieuwe adres gereden voor een snelle kennismaking met de verhuursters, om ons huis te zien en gelijk al wat overtollige bagage te stallen. Daarna bleven we bij de collega eten, in de tuin! Ik zie ons hier al helemaal wonen. Wat een fijne eerste dag!

Ook de volgende dag was het weer heerlijk weer en zijn we met de ferry naar de eerste stop van onze trip gevaren: Salt Spring Island! Het is hier heel gemoedelijk, rustig en prachtig groen. Onze cottage aan het meer is heerlijk met een groot balkon met uitzicht, twee slaapkamers en een bad waar ons hele gezinnetje in past. Na een kleine verbouwing (fauteuils voor de trappen en de open haard ;-)) is het ook behoorlijk Elias-proof. Hij zat namelijk ineens al op de vierde tree van de trap toen ik even de andere kant op keek!! Het wandelen met Elias in draagzak gaat goed en we hebben al een bever en hertjes gespot! 

We blijven hier in totaal drie dagen en steken dan over naar Vancouver Island. Binnenkort meer over onze belevenissen on the road. Liefs!