Gaan we, of gaan we niet?

Lieve allemaal,

Ik hoop dat het jullie allemaal ok gaat in de gekke omstandigheden waar de wereld in beland is!

Wij zijn onze twee weken quarantaine in maart goed doorgekomen. We hebben het beste gemaakt van onze verplichte family time en stiekem was het gewoon best fijn, helemaal met het prachtige weer.

Naast Onno was er nog een hele groep collega's preventief naar huis gestuurd na (indirect) contact met de ene besmette collega, maar er is gelukkig niemand ziek geworden. Het is wel exemplarisch voor de aanpak hier: zekerheid voor alles. Al snel mocht je hier niemand meer zien buiten je eigen gezin, ook kinderen niet, en alle speeltuinen en veel parken zijn bijvoorbeeld ook dicht. Ondanks dat het aantal gevallen hier erg beperkt is gebleven, wordt er nu pas heel voorzichtig over enige versoepeling gepraat. 

Na die veertien dagen thuis was het heerlijk om weer het huis uit te kunnen! Onno ging in eerste instantie 1 à 2 dagen per week naar het werk: bijna alles in het ziekenhuis lag stil in afwachting van de mogelijke stroom coronapatienten - die dus gelukkig niet is gekomen. Om een beetje een beeld te krijgen: er liggen er hier steeds enkele tientallen mensen op de intensive care in de hele provinvie BC (bijna 5 miljoen inwoners).

We kregen regelmatig de vraag of we terug wilden naar Nederland, en we zagen wat vrienden en collega's ook snel vertrekken 'nu het nog kan'. Daardoor denk je toch even: 'Moeten wij misschien ook gaan?'. Maar nee: ons leven is nu hier en in Nederland kunnen we nu ook niet zoveel. Het is natuurlijk wel de vraag wanneer we hier dan weer weg kunnen. Het is wennen om niet meer vooruit te kunnen plannen, we leven maar bij de week. Onze huisbaas gaf gelukkig aan flexibel te zijn in het geval dat we niet weg kunnen komen.

Inmiddels trekt het werk iets aan en is Onno weer 3-4 dagen per week in het ziekenhuis. En we durven nu toch te gaan denken aan een tweede periode op Bonaire, want ineens worden de plannen concreet! Ondanks alles willen we heel graag teruggaan. Het zal wel wat voeten in de aarde hebben allemaal. De route wordt waarschijnlijk: via Toronto naar Amsterdam, vervolgens met een vrachtvlucht naar Curaçao en dan met een speciale transfer door naar Bonaire. Bij aankomst moeten we eerst 14 dagen in quarantaine. Dat is begrijpelijk en was te verwachten natuurlijk. Het was wel even slikken toen bleek dat dit een staatsquarantaine ging worden in een hotel. Van de gedachte om opgesloten te zitten op een hotelkamer met een peuter werden we niet erg blij... Maar gelukkig kunnen we terecht in een appartement met een balkon op een resort, we kregen zelfs een filmpje opgestuurd. Ok, dat moet te doen zijn! Nu nog de periode bepalen. We kunnen eerder weg uit Vancouver, want er zijn door corona ineens een stel vakantiedagen over. Het ziekenhuis in Bonaire wil graag dat we ook wat langer blijven. Daar staan we voor open, maar er moet nog overlegd worden over de precieze data.

De tijd begint ineens te dringen, want de beoogde vertrekdatum is al over een maand! We krijgen een officieuze go op de begindatum en hebben dit weekend snel de huur opgezegd. De champagne ligt al koud... nog even wachten met ploppen tot het contract er ligt!

Maar nu de cliffhanger:
Waar het eerst moeilijk leek om het rooster te vullen, waardoor wij ons ook verantwoordelijk voelden om toch naar Bonaire te gaan, blijken er nu ineens meerdere gegadigden voor onze periode! Onno heeft nog geen contract, er zijn nog geen tickets geboekt en wij zijn relatief kort beschikbaar, dus het zou zomaar kunnen dat alles toch nog wordt ingetrokken. 

We lagen er gisteravond in bed een beetje om te lachen: het zou wel een twist zijn als het tóch niet door zou gaan! Ik merk dat ik het wel heel fijn vind in deze tijd om weer ergens naar uit te kunnen kijken. Wat het ook wordt: het is goed. Maar spannend is het wel. Hopelijk snel nieuws!

Veel liefs en blijf gezond allemaal! X