Villa Onno

Hi allemaal,

We zijn inmiddels aangekomen op Bonaire, maar rondom onze huisvesting hebben we nog wel even in spanning gezeten. Snel na mijn vorige blog werd al duidelijk dat Villa Anne het niet meer ging worden. We kregen een mail van de eigenaresse: de dubbele boeking had niets te maken met een haperend systeem bij de makelaar, maar zij gaf toe dat ze zelf de agenda niet goed had gecheckt. 'Helaas' kon zij niet meer doen dan ons het verder laten uitzoeken met de makelaar. Die was ook niet heel blij met de gang van zaken, maar bleek een geschikte vent en wilde wel helpen om een oplossing te vinden. Hij had nog precies twee vakantiehuizen in zijn bestand die nog voor de hele periode vrij waren. Eén van de twee was nieuw en stond nog niet op de website. Hij had maar vier foto's, maar die zeiden genoeg: wow! Alleen, ons budget komt natuurlijk niet in de buurt van de normale prijs bij verhuur aan toeristen. Maar, zo zei de makelaar: 'het zijn rare tijden'. Hij zou zijn best doen. 
Na een paar dagen kwam er goed nieuws: de eigenaar was akkoord! Nu nog een handtekening op papier, eerder durfden we deze keer niet te juichen. Maar dat duurde, en duurde... Tot dusver was ik er wel relaxed onder en eigenlijk ga ik altijd wel goed op een beetje adrenaline. Na maanden thuis met Elias was ik echt wel toe aan wat verandering, en nu ging er eindelijk iets gebeuren! Maar inmiddels ging het leuke er wel af. Het had er alle schijn van dat de eigenaar wachtte op de aangekondigde persconferentie van de Gezagvoerder van Bonaire over hervatten van het toerisme... Hij zou toch niet nog afhaken? Onze laatste avond in Vancouver brak aan. Nog steeds geen handtekening, maar toch champagne: op Onno's behaalde fellowship, de mooie tijd in Vancouver en dat alles altijd goedkomt! En goed kwam het: de volgende ochtend op het vliegveld kwam het verlossende bericht van de makelaar, een paar uur vóórdat de Gezagvoerder inderdaad aankondigde dat per 1 juli de toeristen weer mogen komen. De opluchting was toch wel groot. Villa Onno it is! :-)

Via een nachtje Toronto en een klein weekje Nederland zijn we inmiddels op Bonaire aangekomen. De reis verliep eigenlijk heel soepel. Afgezien van de mondkapjes en minder uitgebreide catering voelde het ook best normaal aan. Wel vreemd om op bijna uitgestorven vliegvelden te zijn. Elias bleef keurig de hele tijd op 'island time' (in Nederland om 2 uur 's nachts naar bed..!) en hij heeft veel geslapen in het vliegtuig. Bij het opstijgen in Vancouver kwam er wel een heleboel spanning uit ineens: dikke tranen. Het is ook niet niks: al maanden nauwelijks met andere kinderen kunnen spelen, je speelgoed weggeven en je vertrouwde huis achterlaten. Maar gelukkig was er ook de voorpret van het weerzien met de opa's en oma's, warm zand scheppen op het eiland en een zwembad bij het huis!

Het is wel even terugschakelen op eilandmodus: veel is onzeker en je moet overal op wachten ;-). Bij de aankomst op Bonaire ging het er rommelig aan toe: lang wachten in de hitte en steeds moesten onze namen op een papieren lijst worden opgezocht, waarna we weer een stukje verder mochten. We zouden op het vliegveld op covid19 getest worden (was ons tenminste een paar dagen van tevoren verteld), maar werden toch zonder test naar buiten gestuurd. Achteraf hadden we toch wel getest moeten worden, dus dat gebeurde alsnog de volgende dag hier thuis. 

Onze quarantainelocatie moesten we toch zelf regelen, in plaats van staatsquarantaine, hoorden we kort van tevoren. Gelukkig konden was het huis meteen beschikbaar. En het is geen straf om hier even vast te zitten! We hebben een zwembad, uitzicht op zee en we kunnen zelfs vogelen in eigen tuin: o.a. papegaaitjes, twee soorten kolibri's en nog meer moois gespot!

Of we - of alleen Onno? - bij een negatieve testuitslag straks eerder uit quarantaine mogen: niemand die het ons weet te vertellen. Dus we wachten rustig de uitslag af en ondertussen vermaken we ons prima. Maar we kijken er natuurlijk wel naar uit om het eiland weer te gaan verkennen. En om naar de kapper te kunnen ;-).

Liefs!