Roadtrippin'

Hi allemaal,

We zijn inmiddels alweer bijna drie weken in Canada en genieten volop van onze roadtrip! De eerste twee weken was het continu fantastisch lenteweer, heerlijk! Het werd wel erg droog en dat betekent hier een toenemend risico op bosbranden... De laatste dagen vallen er gelukkig alweer een paar buitjes!

Ons reisritme ziet er nu zo uit: we blijven steeds zo'n twee of drie nachten op één plek en rijden dan weer een stukje verder. De afstanden zijn groot, dus zo kunnen we de etappes behapbaar houden. Elias moest wel even wennen aan ons 'nomadenbestaan', alle nieuwe indrukken en steeds een nieuw slaapkamertje. Maar hij heeft zich snel aangepast en is gelukkig bijna altijd vrolijk. Het pasgeleerde 'dag dag' had hij al na een paar dagen ingeruild voor 'bye bye' en zegt dit breed lachend tegen wie het maar horen wil. Iedereen vindt hem 'cute' en hij geniet van de aandacht. Slapen in de auto, draagzak en kinderwagen gaat goed mits de timing goed is, dus met een beetje handig plannen kunnen best veel doen!

Na de eerste dagen op Salt Spring Island zijn we overgestoken naar het grotere Vancouver Island. Dit is qua oppervlakte zo'n beetje even groot als Nederland, maar met een fractie van het aantal inwoners. Het rijden is al genieten: het is hier zo wijds en prachtig groen en de woudreuzen zijn indrukwekkend. We verblijven afwisselend in huisjes (cottages) en B&B's. De huisjes zijn wat luxer en ruimer, wat fijn is, maar de B&B's zijn toch het leukst! De eerste B&B was de benedenverdieping van het huis van Irene: een lieve, reislustige 'hippie' van in de zestig. Alles in haar huis is, denk ik, typisch Canadese stijl: jaren 70-achtig met veel bloemen, hout en natuurlijk een open haard (die heeft volgens mij iedereen hier!). Haar dochter was er ook met haar jonge gezin en we mochten met hen op het privéterras in het zonnetje ontbijten. De kinderen vermaakten elkaar en het was zo gezellig, alsof we bij onze favoriete tante logeerden. Echt een plek waar we wel langer hadden willen blijven, maar ja... alles vooruitgeboekt dus we gaan door! 
Op weg naar onze volgende stop aan de westkust reden we door het dorp, Port Alberni, langs de rivier. Het was laagwater en Irene had verteld dat zich in de herfst dan wel eens beren laten zien op de rivierbank. Hoewel het geen herfst was gingen we toch even kijken. Onno draaide zijn raampje open en spotte gewoon meteen een zwarte beer. Wij helemaal blij met de verrekijker die we een paar dagen eerder hadden gekocht: de beer was rustig aan het scharrelen dus we konden hem goed bekijken. Wat een mazzel! En een paar dagen later zelfs nog een keer, toen een beer met pup vlak voor onze auto de weg overstak! Dan voel je echt dat je midden door de wilde natuur rijdt.

In Tofino, aan de westkust, zagen we regelmatig watervliegtuigen overvliegen. Onno is toch wel een beetje een vliegtuiggekkie en bleef maar foto's maken. Hoe gaaf zou het zijn om zelf ook een vluchtje te maken... Het was even slikken want het was best duur, maar letterlijk een hoogtepunt tot nu toe: zo bijzonder om de fjorden, eilanden en verlaten strandjes van bovenaf te kunnen zien. Stiekem hadden we gehoopt om een walvis vanuit de lucht te kunnen zien. We zagen wel een kolonie zeeleeuwen, maar helaas geen walvis.... Je kunt niet alles hebben ;-).

We hebben op Vancouver Island nog een paar plaatsen aangedaan en een aantal dagen doorgebracht op het kleinere Quadra Island. Het was er fantastisch wandelen/hiken door de bossen en over de met boomstammen bezaaide stranden. We zien veel herten en vogels, o.a. de iconische Amerikaanse zee-arend. Terwijl ik dit schrijf, inmiddels alweer verder opweg naar de Rockies door een bijna woestijnachtig gebied, passeren we een moeflon (big horn sheep) in de berm! 

Spences Bridge, waar we nu verblijven, was in de tijd van de 'gold rush' een bruisend stadje maar er is nu niet meer van over dan een gehuchtje met 100 inwoners. De Inn waar wij logeren bestond in die tijd al: het is 157 jaar oud en daarmee het alleroudste hotel van Brits Columbia, en zelfs ouder dan het land Canada zelf! De dichtstbijzijnde winkel is een half uur rijden, maar er zijn hier een pub en een restaurantje dus we kunnen prima uit de voeten. Onno heeft zelf de goudkoorts ook een beetje te pakken gekregen: er is namelijk nog steeds goud te vinden in de rivier die hier door de achtertuin stroomt en na een half uurtje zeven had hij toch al wat flintertjes te pakken ;-).

Morgen rijden we weer verder richting de Rockies. Heel benieuwd!