Hobbelige wegen

Het gewone leven is begonnen!

Onno is aan het werk in het ziekenhuis en dat gaat tot dusver prima. Na twee daagjes inwerken mocht hij meteen vol aan de bak omdat zijn (enige) collega weg is voor een congres. Dat betekent: 's ochtends rond 7.00 op de mountainbike (geen overbodige luxe op de wegen hier ;-)) de deur uit, vaak even met ons lunchen (fijn!), 's middags korter of langer terug naar het ziekenhuis en 's avonds en 's nachts oproepbaar. Gewapend met drie telefoons gaat Onno nu door het leven: één privé en twee diensttelefoons, waarvan er eentje uit de jaren '90 lijkt te stammen. Waarom dit er twee moeten zijn is een raadsel, maar er wordt op beide nummers gebeld. Tot dusver gelukkig niet al te vaak op onchristelijke tijden. We gaan na het werk en in het weekend vaak naar het strand of even chillen bij het zwembad en dat voelt als vakantie :-). So far so good!

Elias is deze week ook begonnen met wennen op de crèche. En dat is inderdaad even wennen... ook voor mama. De eerste week waren we al even langsgeweest om kennis te maken en dat voelde goed: kleinschalig, netjes en een lieve juf op de babygroep. 
Bij het wegbrengen de eerste ochtend werd Elias in de kinderstoel gezet. Meteen brullen! Voor het eerst verlatingsangst? Hij browst ook liever over de grond... Zijn maat David (het buurjongetje) zat erbij en keek ernaar. Voorlopig moesten ze nog wel even in de stoel blijven want het eerste programma-onderdeel is het 'versje': juf zingt met tamboerijn. En de juf heeft veel kids te managen, dus ze worden ook met regelmaat even (in de stoel) voor de tv geparkeerd. Onze jongen moet een beetje zitvlees gaan kweken dus... De rest van het programma staat ook vast; fruithapje, (vroeg) slapen, verschonen, eten/drinken, spelen, (alweer) slapen, etc. Dus Elias moet mee in deze flow. Dat was de eerste ochtend zeker niet gelukt en ik kon hem op de parkeerplaats al horen huilen. Wat was het ineens weer een klein ventje, zo overstuur... De volgende dagen ging het nog niet veel beter: huilen voor en huilen na (en huilen tijdens :-(). Ik vond mezelf altijd wel een relaxte moeder, maar om Elias steeds zo te zien vind ik toch wel lastig. Gelukkig heb ik hier geen harde verplichtingen en kunnen we het volgende week rustig verder opbouwen.

De tijd dat Elias hier naar de crèche gaat wil ik o.a. besteden aan een (thuisstudie)cursus afmaken en hopelijk ook vrijwilligerswerk. Dinsdag heb ik een afspraak bij een hospice dat ook mantelzorgers een break geeft door de zorg even over te nemen. Natuurlijk werken hier professionals maar er wordt heel veel gedaan door (getrainde) vrijwilligers. Best heftig maar het lijkt me mooi en dankbaar werk. Heel benieuwd naar het gesprek, hopelijk klikt het!

Ik ben ook begonnen met baantjes te trekken in het zwembad. Wie mij een beetje kent weet dat ik geen fanatiek sporter ben (understatement), maar hier kom ik anders écht niet aan enige beweging. Fietsen met Elias is geen optie gezien het verkeer en de wegen. Laatst wel een poging gedaan om met de kinderwagen boodschappen te doen, maar dat was ook geen succes. Stoepen zijn er niet en de wegkant bestaat uit zand met stenen, met kuilen die toch wat dieper zijn dan ze leken. Ik ploegde me zwetend voort en vervloekte die kleine rotwieltjes van de wagen - Elias leek het wel vermakelijk te vinden - terwijl ik regelmatig werd 'betoeterd' door langsrijdende automobilisten. Die dachten waarschijnlijk: "Weer zo'n Hollander. Vrouw, neem toch de auto!" Dus dat gaan we voortaan maar weer doen ;-).

Ook de paper trail voor ons verblijf in Canada straks blijkt helaas niet zonder obstakels... We wanen ons een beetje in een aflevering van 'Ik vertrek'. Heerlijk programma overigens. Schaamteloos leedvermaak terwijl je zelf misschien ook wel zo'n stap zou willen maken, maar dan natuurlijk tot in de puntjes voorbereid waardoor alles helemaal smooth verloopt. Dachten wij ook, maar de eerste tegenslag diende zich al snel aan: voor een Canadees werkvisum dient Onno medisch gekeurd te worden door een speciaal hiervoor gecertificeerd arts. Nooit eerder gelezen of op gewezen. Oeps. Uiteraard is er hier niet zo'n arts en in Nederland precies één. In een ander (dichterbij) land laten keuren had volgens het Canadese ziekenhuis niet de voorkeur, omdat dat de aanvraag complexer maakt. Even flink balen, maar wij gooien natuurlijk niet zomaar de handdoek in de ring. Onno moet dan maar even terug voor deze keuring. (Hoe hilarisch zou zijn als er tijdens zijn verblijf precies een Elfstedentocht zou komen? ;-)). Nogal zonde om hiervoor zo'n lange reis te maken, maar het zij zo.

We waren net een beetje aan dit idee gewend, toen we tegen een tweede probleem aanliepen van hetzelfde kaliber: sinds kort blijkt het verplicht om bij het indienen van je werkvisum vingerafdrukken af te staan. Uiteraard kan dit ook alleen op een beperkt aantal speciale centra. In Nederland is er überhaupt niet zo'n centrum, laat staan hier op de Antillen. En deze eis geldt niet alleen voor Onno maar voor de hele family!

We zijn ons nu even aan het beraden op de opties en maken de afweging: wat is het ons waard? Financieel werden we al niet wijzer  van het jaar Vancouver, maar het begint nu een beetje een strop te worden om overal heen te moeten vliegen...

Wordt vervolgd! Liefs uit zonnig Bonaire xx