Op de plezante berg

Lieve allemaal,

Weer eens een update vanuit een inmiddels prachtig herfstig, maar nog steeds veelal droog Vancouver! 
(Ultrakorte samenvatting: alles goed :-D.)

We wonen nu twee maanden in het blauwe townhouse met de rode deur, in ons nieuwe buurtje Mount Pleasant. Iets minder plezant als je er tegenop moet trappen, maar verder is het inderdaad een leuke buurt ;-). Afscheid nemen van het strand in Kitsilano deed wel een beetje pijn, maar het nieuwe huis maakt veel goed: ik was er meteen een beetje verliefd op en nu ik niet buiten de deur werk geniet ik er extra van. Het heeft zo'n fijne sfeer, leuke details en zowel binnen als buiten is er veel ruimte om te spelen voor Elias. En hoe leuk is het om appels en frambozen te kunnen plukken in onze eigen tuin! Al kan zo'n huis met karakter natuurlijk niet al te praktisch zijn: binnen en buiten trappen, alles kraakt en kiert en die leuke lampjes, kastjes en tierelantijntjes zijn niet heel kindvriendelijk (en ook niet heel rustgevend voor mannen met een ietwat opruimerig karakter)... Maar na even wennen, wat strategisch schuiven met spullen en het plaatsen van hekjes zijn we hier helemaal thuis. En gelukkig hangt Elias vooralsnog niet al te vaak in de gordijnen...

Alles gaat hier eigenlijk alweer zijn gangetje: Onno is lekker bezig in het ziekenhuis en ik ben (met wat projectjes vanuit huis en vrijwilligerswerk) nog altijd thuis met Elias. We hadden laatst wel bíjna een zeldzame 'part-time spot' bij een gastouder te pakken. Via via hadden we een tip gekregen en er meteen achteraangebeld. Vier gezinnen mochten kennis komen maken, waaronder wij. Zo werkt dat blijkbaar: met je kind op audiëntie voor de opvang! Elias gedroeg zich voorbeeldig en het klikte, dus wij hadden er een goed gevoel over. Uiteindelijk viel de keus toch op een ouder kind dat beter in de groep zou passen. Ach ja. 
Die avond kwamen we bij een wijntje tot de conclusie dat we eigenlijk ook gewoon heel tevreden zijn met de situatie nu: ik geniet ervan om veel met Elias te zijn, geen stress en haast in huis en opvang is erg duur... Dus we laten de 'daycare hunt' maar even voor wat hij is. Het scheelt dat Elias vaak met andere kids kan spelen en dat ik een kindvrije dag heb dankzij de oppasruil met Anna's moeder. En dat het zo'n lekker kind is natuurlijk: één en driekwart jaar is hij alweer en al heel wat mans. Altijd in de weer en hij kletst de oren van ons hoofd. Regelmatig wil hij al zelf op de wc - geïnspireerd door oppasvriendin Anna die een jaar ouder is -, hij speelt 'liedjes' op zijn mondharmonica en van de week heeft hij zijn eerste koprol gemaakt! 

We zijn nu een half jaar(!) in Canada en beginnen zowaar al een beetje te integreren :-). We gaan er veel op uit in de weekenden: lekker wandelen, vissen, kamperen of klimmen. Of bladeren opharken: uit de tuin (de appelboom is zwaar in de rui...) én uit de gemeenteberm voor ons huis. Dat doet vrijwel iedereen hier keurig! De groene bak is dan ook twee keer zo groot als de grijze.
Duurzaam consumeren speelt hier ook erg, meer dan in Nederland voor ons gevoel: er wordt fanatiek gerecycled, veel vegetarisch/veganistisch gegeten en er zijn heel veel tweedehandswinkels. We laten ons inspireren en doen daar lekker aan mee! (Grappig-, of jammergenoeg zijn ze op andere vlakken weer helemaal niet zo duurzaam: huizen zijn bijvoorbeeld bar slecht geïsoleerd. Hier in Vancouver, maar ook in de Rocky's viel ons dat op, terwijl het daar toch flink koud kan worden in de winter!)

Ook is onze eerste echte Halloween een feit! Onno had een echte jack-o-lantern uitgesneden: zo'n pompoen met een gezicht. Al weken van tevoren zie je die overal bij de voordeuren en sommige mensen pakken zelfs uit met hele spookhuizen en horrorbegraafplaatsen in hun voortuin. We waren door de eigenaars van ons huis getipt dat er in onze back alley (steeg achter het huis) iets leuks georganiseerd werd. We gingen dus even een kijkje nemen, maar het overtrof onze verwachtingen: alles was tot in detail aangekleed in Mexicaanse Día-de-Muertos-stijl, tot de fanastische live muziek en foodtruck aan toe! Er waren heel veel mensen en iedereen was verkleed. Wij blij dat we ook een beetje werk hadden gemaakt van onze vleermuizen outfits! Elias vond het helemaal geweldig om langs de buren te lopen met zijn tasje voor een 'trick or treat'. En meteen een nieuw woord in het Engels geleerd: 'thank you'!

De afgelopen maanden hebben we veel bezoek te mogen ontvangen. Superleuk om ons leven hier te laten zien en het vakantiegevoel te delen. En bijzonder ook om, juist nu we zo ver van huis zijn, hier zo intensief opgetrokken te hebben met onze ouders en een aantal vrienden. We hebben van jullie allemaal genoten!! En natuurlijk waarderen we ook alle contact via de app/skype enorm.

Onno en ik filosoferen wel eens wat: zouden we niet toch nog wat langer in Canada willen blijven? Of misschien nog een tijdje ergens anders heen? We hebben het hier heel fijn en het is leuk om met de gedachte te spelen, maar we voelen de afstand soms toch wel. Bij goed nieuws aan het thuisfront maar ook juist bij verdriet is het gewoon best rot om zo ver weg te zijn. Voor de lange termijn willen we dat niet.
Én Onno heeft bij terugkomst een mooie baan in het verschiet in het AMC. Volgende zomer komen we dus écht weer terug naar Nederland!

Maar éérst nog acht maanden voor de boeg in ons huisje op de plezante berg. Speak soon!